Makrokozmostan yola çıkarak, aşkınlığın (transcendence) sürekli, sınırsız değişimi ve sonsuz döngüleri tanımlamak için bir gereklilik olduğunu gözlemliyoruz. π ve e gibi matematiksel sabitlerde gördüğümüz bu aşkınlık, evrendeki hareket, büyüme ve çürüme gibi süreçlerin kesintisiz işleyişi için vazgeçilmezdir. Bu aşkınlık sayesinde, evrendeki farklı olgular birleşerek tek bir matematiksel ve fiziksel çerçeveye oturur. Aksi takdirde, evren yalnızca ayrık, sınırlı ve birbirinden kopuk cebirsel sistemlerden oluşurdu ve bugünkü düzeni, sürekliliği ve uyumu yakalayamazdık.
Şimdi insana döndüğümüzde, insanın da aynı aşkın ilkelere tabi olduğunu görüyoruz. Nasıl ki evren büyüme (e, Doğal Logaritma Tabanı) ve döngüsel hareketler (π) ile işliyorsa, insan da bu sistemin bir parçasıdır. Aşkın sürecin bir parçası olarak insan, birliğe dahil olur, evrenle bağlantılı hale gelir. Ancak bu süreçte, insanın kendi kimliğini ve benzersizliğini koruması da gerekir—tıpkı kendi varlığını koruyan yıldızlar ve galaksilerin, genişleyen ve giderek artan entropiye rağmen var olmaya devam etmesi gibi.
Denge: Düzen ve Düzensizlik Arasındaki İnce Çizgi
Birlik ve aşkınlık, entropi (düzensizlik) ile düzenli yapıların oluşumu arasındaki hassas dengeyi ortaya koyar. İnsan, evrendeki bu aşkın sistemin bir parçası olarak dengeyi bulmak zorundadır. Ancak bu denge bilinçli bir seçimdir ve ancak evrenin aşkınlık ve birlik yasalarıyla yönetilen büyük resmini anlayarak sağlanabilir.
İnsan, varoluşsal bir yolculukta, iki temel unsuru dengelemelidir:
Birlik ve aşkınlığın parçası olmak – Evrensel yasalarla uyum içinde yaşamak, bütünün bir parçası haline gelmek.
Benzersiz kimliğini korumak – Kendi bireyselliğini, öz benliğini ve özgün hikayesini muhafaza etmek.
Tıpkı galaksilerin genişleyen bir evrende kendi yapısını koruması gibi, insan da kendi özünü kaybetmeden aşkın sürecin içinde var olmalıdır.
İnsanın Amacı: Birlik ve Bireysellik Arasında Dengeyi Bulmak
İnsan, aşkın bir evrenin parçası olarak dengeyi bulmakla görevlidir. Bir yandan bütünün bir parçası olmalı, evrensel uyuma katkıda bulunmalı, diğer yandan kendi bireysel özelliklerini ve özgün hikayesini korumalıdır. Bu süreçte insan, toplumsal ve kozmik çerçeve içine kendi varoluşunu işleyerek anlam kazanır.
Bu denge, Kur’an’da evlilik ile ilgili geçen şu ayette de yansıtılmıştır:
"Kendileriyle huzur bulasınız diye sizin için kendi türünüzden eşler yaratması ve aranıza sevgi ve merhamet koyması O’nun varlığının delillerindendir." (Rum 30:21)
Evlilik burada bir birlik metaforu olarak karşımıza çıkar.
Evliliğin amacı:
a) Bireyselliği desteklemek – Eşlerin birbirlerinin özgün kişiliklerini ve kimliklerini koruması.
b) Birlik ve uyum yaratmak – Kişilerin evlilik bağı içinde sosyal, duygusal ve ruhsal olarak bir bütün oluşturması.
Bu bağlamda evlilik, kişisel hikâyenin daha büyük bir bütünün içine işlenmesini sağlayan bir denge noktasıdır. Bireysel ve kozmik olanın uyumlu birleşimi, insanın hem kendini gerçekleştirmesine hem de evrensel uyuma katkıda bulunmasına imkan tanır.
Sonuç: Birlik, Aşkınlık ve İnsan Amacı
Evrensel birlik = Tüm varoluşu yöneten tek bir çerçeve.
- Aşkınlık = Sürekli büyüme, evrim ve anlam arayışı.
- İnsan = Hem bireyselliğini koruyan hem de birlik içinde var olan bir varlık.
Özet:
Bizler, evrenin kendini deneyimleyen birer parçalarıyız.
Evrenin yasalarını anlamak, onunla uyum içinde yaşamanın anahtarıdır.
Bu bağlamda, insanın amacı; kendini gerçekleştirmek, evrensel uyuma katkıda bulunmak ve bu iki süreci dengelemektir. Evrende birlik ve aşkınlık, sürekli değişim ve düzeni sağlayan temel ilkelerdir. İnsan da bu sistemin bir parçası olarak hem bireyselliğini korumalı hem de bütünle uyum içinde olmalıdır. Evlilik, bu dengenin en somut yansımasıdır:
Birlik sağlar: İki farklı insanı ortak bir yapıda birleştirir.
- Bireyselliği korur: Eşlerin kendi kimliklerini kaybetmeden uyum içinde olmalarını destekler.
- Aşkın bir yolculuktur: İnsan, evlilikte fedakârlık, sevgi ve anlayış geliştirerek içsel olarak büyür.
